“Dat kan jij toch niet!”

Ruim veertig jaar lang had mijn moeder een boodschap voor me, bij alles wat ik deed, waar ik over nadacht, wilde of ging doen. Ruim veertig jaar lang hoorde ik deze boodschap aan. Het stimuleerde me om het tegendeel te tonen vanuit de drang om mezelf te bewijzen. Veertig jaar duurt lang en het heeft me dan ook uitputtend veel energie gekost.

Mijn moeder gaf me altijd dezelfde, niet bepaald stimulerende of motiverende, boodschap mee. Haar woorden kwamen niet meer onverwacht voor mij. Toch kwamen ze veertig jaar lang binnen als een mokerslag. Toen ik een keuze voor een opleiding moest maken, een baan zocht, een relatie wilde beginnen, een afvalproces inzette of een procedure wilde starten voor een adoptie van een kindje, de boodschap van mijn moeder was identiek. Luid en duidelijk was haar commentaar: ”Dat kan jij toch niet”.  Vaak slikte ik mijn tranen in en at ik mijn teleurstelling weg. Ik hervond mezelf zonder hulp van anderen en stond op na iedere “mokerslag” van mamma.

Ommekeer

Op een gegeven moment kwam er een ommekeer. Niet bij haar, wél bij mij.  Ik besloot dat mijn moeder me genoeg pijn gedaan had en maakte vanuit liefde de keuze het contact te verbreken. En in mijn achterhoofd hoorde ik; ”dat kan jij toch niet”. Maar ik deed het wel. Het werd door niemand begrepen. Ook niet als ik uitlegde hoezeer deze keuze er vooral één uit liefde was. Hoe zeer ik ook dacht dat het nu wel klaar zou zijn, wat zat ik er ver naast. Ik maakte eigen keuzes en nam moeilijke beslissingen. Steeds weer was daar het tikje op mijn schouder van mamma en de woorden in mijn hoofd die door de vele herhalingen zo helder klonken.

Saboterende gedachten

Jaren later kwam ik bij toeval achter het feit dat mijn moeder was overleden. Ik nam op mijn eigen wijze en tijd afscheid van haar omdat het haar wens was dat ik niet bij de uitvaart zou zijn. Die wens wilde ik respecteren. Mijn gedachten waren dat ik eindelijk af was van de woorden van mamma die niet getuigden van enige motivatie die ze haar kind wilde meegeven. Weer zat ik grandioos mis……. Haar woorden waren inmiddels mijn saboterende gedachten geworden.  Daar lag ik geregeld mee in de clinch en voerde er vele discussies mee.

Had ze gelijk?

Toen ik jaren later stoeide met examenstukken van een behoorlijk pittige opleiding kwam ik op het punt dat ik besloot ermee te stoppen. Omdat ik het niet kon…. De dag erna stuurde onze lerares ons een mail waarin ze aangaf dat op dit punt in de opleiding saboterende gedachten een rol konden gaan spelen.  Ze gaf aan dat we ons daarvan bewust moesten zijn. Ik was met stomheid geslagen omdat de timing van deze mail grandioos was. Ik ben haar enorm dankbaar voor het proces wat ze ons liet uitvechten met onszelf. Het deed mij beseffen dat mijn moeder weer eens “op mijn schouder zat” en me de zo zeer bekende woorden in tetterde. Hoe kon ik weten dat ik het niet kon, als ik niet een poging gewaagd had? En hoe vaak had mamma in mijn leven al ongelijk gehad? Na een lange worsteling besloot ik dat ik niets te verliezen had.  Ik ging dus door om in ieder geval mezelf nooit te hoeven verwijten dat ik het niet had geprobeerd. De vele uren studie en overgave resulteerden in een diploma wat ik met trots bezit. Mamma had alweer ongelijk.

Denk jezelf niet klein…

Wat anderen ook beweren over je en hoe groot de impact ook is, durf er tegen in te gaan. Denk jezelf niet klein omdat anderen die gedachten uitten naar jou en je het zelf bent gaan geloven. Ga altijd de discussie aan met je eigen saboterende gedachten. Ontwar de banden van impact van vroeger om bij de werkelijke waarheid te komen over jezelf. Je kunt soms heel veel meer dan je zelf denkt.

Het kan helpen soms gewoon maar hardop in gesprek te gaan. Desnoods voor de spiegel, met jezelf en met de gedachten saboteurs. Als je dat raar of onwennig vindt is een sparring partner een oplossing. Dat betekent wel dat je eerst mag uitspreken wat je ervaart of voelt. Om er vervolgens samen naar te gaan kijken of de waarheid niet een andere is dan die jij eerst zag. Het grootste keerpunt in je saboterende gedachtegang is de bewustwording ervan. Als ik me realiseer dat mijn moeder weer op mijn schouder zit, kan ik direct de discussie aan met mezelf. Zolang ik dat bewustzijn niet heb tettert ze lekker verder en is haar impact enorm. Omdat ik het toe laat. Oefening baart kunst. Uiteindelijk win jij!