De kracht van de stilte……

“Dus met een paar gesprekken zijn al mijn problemen opgelost?”

Ze zei het uitdagend. Ik liet een stilte vallen en keek haar aan. Zij sloeg haar ogen neer en keek naar haar schoenen. Fel roze gympen met witte linten als veters gestrikt en ze leken haar nogal te intrigeren. Ik wachtte af en liet de stilte duren terwijl de spanning voelbaar was. Ik had geleerd dat juist dit soort momenten heel waardevol waren en dus liet ik het gebeuren. Uiteindelijk keek ze me met natte ogen aan en met gebroken stem zei ze: ”Ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet oplossen. Kan jij me hieruit helpen?”. Haar recht in de ogen aankijkend zei ik met een rustige stem: ”De énige die jou hieruit kan helpen, ben je zelf….”. Ik noemde haar naam om het persoonlijker te maken en zag dat dit bij haar binnen kwam. Het doosje met tissues stond er vandaag niet voor niets. Ik reikte hem aan en liet haar de ruimte om eindelijk de strijd die ze met zichzelf voerde te uitten. De tranen die kwamen leken een werkelijke verlossing voor haar. Ik zag haar schouders en haar rug ontspannen.

Hulp nodig

Het duurde zeker tien minuten voordat ze weer woorden vond. “Ik weet heus wel dat ik het zélf moet doen, maar ik heb hulp nodig……” sprak ze zacht. Dit waren de woorden waarop ik had gewacht. Niet omdat ik haar als klant wilde binnen halen. Wél omdat ik haar innerlijke strijd en verkramping had gevoeld in mijn lijf en haar zo ongelofelijk gunde dat ze dat kon loslaten en weer blij zou kunnen zijn. Dat ze keuzes zou kunnen maken waar ze achter stond. En dat ze zichzelf weer zou vinden en weer kon leven vanuit haar eigen wezenlijke zelf en haar heel graag daar bij wilde helpen. “Weet je….” sprak ik, “ik gun je zo erg iemand die met je mee loopt op dit pad, die je activeert, je stimuleert, die de juiste vragen stelt en soms een spiegel voor houdt. Die je de motivatie aanreikt om naar jezelf te kijken, zodat je je eigen keuzes kunt maken. Niet steeds maar kiest voor wat zogenaamd veilig is of wat anderen van je verwachten. Wat zo helemaal allang niet meer okay voelt voor jóu”. Haar ogen kregen een lichte sprankel en haar hele gezicht lichtte daarvan op. “Het gaat niet makkelijk zijn”, zei ik, “soms zal je ook geconfronteerd worden met jezelf, met anderen en met je ogenschijnlijk goed voelende gewoonten, maar het maakt wel dat je gaat kijken. Echt gaat zien. Onder ogen durft komen én gaat veranderen”.

De kracht van de stilte

Wederom viel er een stilte. Soms zijn deze stiltes de waardevolste momenten uit een gesprek, want hoe raar het ook klinkt, juist deze momenten leveren soms heel erg veel inzichten op. Ze ging rechtop zitten, sloeg haar éne been over haar andere heen waardoor de witte strikken dansten om haar voet. “Wil jij me coachen?”, zei ze met heldere stem. “Al heel lang heb ik duidelijk dat er dingen anders moeten, maar ik vind geen begin en weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik denk dus dat we dat samen moeten doen….”. Ik knikte en vertelde haar dat ik het fijn vond met haar mee te mogen lopen, maar dat ze goed moest beseffen dat zij zelf de veranderingen moest invoeren. Haar voorbereidend op de momenten dat ze in conflict moest gaan met zichzelf. Voor als ze even niet zo helder zou hebben wat ze nu wel zo sterk voelde. “Ik heb het nog nooit gedaan” citeerde ze een kinderserie-heldin , “maar ik denk dat ik het wel kan,…..met jouw hulp”. Ze lachte en ik zag weer haar pretlichtjes in haar nu zo helder staande ogen.

Geloven in eigen kracht

We spraken af dat we een coachtraject aan zouden gaan en ik geloofde in de kracht van deze vrouw. Dezelfde week ging ze van start en er volgden intensieve coachsessies met tranen, vreugdekreten, reflectiemomenten, aha-belevingen en dikke “vier-momenten”. Drie maanden later sloot ze haar traject bij mij af met de afspraak dat ze zo nu en dan voor een los coachconsult terug zou komen. Voor de “reset-momenten”, zoals ze dat zelf noemde. Ik kon het niet helpen dat ik de hele dag een grote glimlach en een dankbaar gevoel had om wat zij had gedaan en bereikt in de afgelopen maanden. Ik was en ben een dankbaar mens om naast mensen die besluiten hun leven om te gooien en zelf weer regie te nemen, te mogen meelopen. Hun tot mogelijkheden aan te zetten waaruit ze hun eigen opties filteren. Maar ook soms veranderingen of stagnaties op te merken, hen bewust te laten worden van kleine dingen en hun deze te léren zien en voelen.

Dan ben ik zo dankbaar voor het proces wat ik zélf jaren geleden liep en waar ik nog steeds in aan het verdiepen ben middels studies, workshops en leermomenten. In de oorsprong van dat proces liep ik tegen dezelfde dingen aan en overwon ze samen met mijn coach van toen. Want zeg nou zelf…. Waarom zou je niet een coach durven vragen met je mee te lopen voor een reis die je terugbrengt bij je wezenlijke zelf!