“Ik wil het zelf doen…….”

Wij mensen zijn geprogrammeerd om alles zelf te willen kunnen. Hulp vragen is voor velen daarom heel lastig en wordt uitgesteld tot het aller laatste moment. Dat is ook niet verwonderlijk als we bedenken dat het ons als kind zo wordt geleerd. Wie kent immers niet de uitdrukking “eerst zelf proberen” van je moeder, vader of  van de kleuterjuf uit je kindertijd. Ik doel dan op handelingen als het dichtdoen van knopen, het vastmaken van de rits van je jas of op het strikken van je veters. Allemaal dingen die we nu dagelijks zonder nadenken doen.  Ooit hebben we ze toch echt geleerd door de stimulatie het te proberen. Natuurlijk waren dan, als het je lukte, de complimenten niet van de lucht. Als kind ben je dan erg trots was op jezelf en op de zelf vastgemaakte veters.

Zelf doen of hulp durven vragen?

Nu je volwassen bent geworden is het een soort overlevingsmechanisme geworden om alles zelf te willen doen. Wie vraagt er nou om hulp bij de simpele veelvoorkomende dingen? En het krijgen (of geven) van complimenten hoort zeker niet meer bij de dagelijkse structuur, wat maakt dat we daar ook niet meer mee kunnen omgaan. Elk compliment wat wél komt wuiven we weg met een achteloos gebaar van onbelangrijkheid.  Maar moeten wij als volwassenen niet veel te veel van ons zelf? En vooral, moeten we niet veel te veel zélf, zonder hulp, van onszelf doen? Wat maakt dat wij ons schamen als we de hulp van iemand moeten inroepen? Als onze auto een rood lampje geeft of een lege accu dreigt roepen we toch ook de hulp van de garage in?

De lat ligt nogal hoog

Wij mensen willen het graag zelf doen, dat lukt vaak ook, maar we vergeten dan wel iets. Want kregen we als kind dan een regen aan complimenten van de juf, vader, moeder of opa en oma over ons heen als we onze veters konden strikken en genoten we daar mateloos van? Ook bij het organiseren van feesten of het in de lucht houden van ons huishouden vegen we elk compliment wat we krijgen direct van tafel, want het is allemaal heel normaal. We weten geen weg meer met complimenten. Dat komt omdat we de prestatie die we leveren zelf niet zien. We leggen de lat nogal hoog voor onszelf en wachten net zo lang tot ons lichaam ingrijpt en aangeeft dat het wel erg veel is wat we zelf willen. Zelfs als je lichaam begint te schreeuwen om aandacht, omdat het écht niet meer kan en hulp inroepen zeker geen schande is, gaan we nog steeds door, want dat zijn we zo gewend.

En dan is het te laat

Totdat het moment komt dat je niet meer kunt. Alle signalen heb je genegeerd, alle keren dat je lichaam vertelde dat het klaar moest zijn heb je gewoon gedaan of je het niet hoorde. Dan ineens komt het moment dat het echt op is.  Hulp inroepen is dan ineens pure noodzaak, want je bent volledig uitgeschakeld en veel te ver gegaan.

Waarom ga je zitten wachten tot het zover komt?  Als je wat eerder hulp had ingeroepen was het gewoon goed gegaan. Als je wat eerder bedacht had dat je soms best iets niet zelf zou mogen kunnen en er hulp voor handen was, had je het afgekund met een beetje hulp. Was je dan een slechtere moeder of vader geweest? Was je dan een slechtere partner, werknemer, of vriendin geweest? Nee, sterker nog, je was gewoon veel realistischer geweest. Je had durven toegeven dat je niet alles zelf hoefde kunnen en je was heel goed bezig geweest voor jezelf en anderen.

Coaching

Het zelf willen doen is een overlevingsstrategie. Maar het soms even hulp van anderen inroepen kan ons prachtige inzichten geven en laten zien dat het ook anders kan. Eén van die hulpvormen is coaching. Niet voor niets is er tegenwoordig op veel fronten coaching in te roepen. Omdat een helpende hand van iemand die meekijkt vanuit een andere positie jou kan helpen om dingen anders te bekijken en wat makkelijker te maken voor jezelf. Waarom de moeilijkste weg kiezen als de weg omhoog zo’n simpele en bereikbare weg kan zijn? De garagemedewerker die je accu repareert of vervangt wordt gewoon ingeschakeld, waarom dan niet die apk voor jezelf? Zorgen we beter voor onze auto dan voor onszelf? Wil je het zo graag zelf doen? Regel dan zelf die afspraak bij een coach. Neem contact op, en plan een afspraak in. We gaan op zoek naar jouw eigen antwoorden, dus je doet het helemaal zelf. Ik help je soms alleen een handje om van koers te wijzigen. Gewoon omdat we samen de weg omhoog vinden voordat je volledig in het dal terecht gekomen bent. Dat mag je dan weer gerust helemaal zelf regelen. Gun het jezelf. Tot snel!