Tag: regie

Het moet altijd maar goed gaan…….

Het is een regenachtige dinsdagmorgen als ze voor mijn deur staat. Aan haar hele houding is zichtbaar hoe ze zich voelt. Toch, als we even later in de praktijkruimte zitten met een verse kop thee, vraag ik het haar. Haar antwoord is een vluchtig “goed……..”. Ik laat een stilte vallen en kijk haar aan.  Althans……Dat was de bedoeling. Zij kijkt driftig naar haar vers gelakte nagels. “Hoe gaat het nu echt?”, vraag ik dan. Geschrokken kijkt ze me aan en vertelt dan met horten en stoten hoe ze zich werkelijk voelt. Haar relaas eindigt in een stil zwijgen, een diepe zucht en een paar biggelende tranen. Ik schuif de tissues haar kant op schuif en wacht rustig af, Dan zegt ze uiteindelijk: ”Waarom vroeg je het eigenlijk, als je allang had gezien hoe het ging?“.

Het moet altijd maar goed gaan

Veel cliënten die ik coach hebben dat jaren volgehouden. Hoewel ze zelf al heel lang voelden dat het écht niet meer ging.  Vaak wisten ze nog niet precies wat er nou echt aan de hand was.  Hielden zichzelf en anderen voor dat het allemaal prima liep. Waarom willen wij mensen toch altijd suggereren dat het goed gaat? De meeste mensen voelen het als falen of mislukken als ze wegglijden onder de omstandigheden van het leven. Voor mij betekent het echter dat iemand leeft en voelt. Het leven schotelt ons niet altijd de mooiste scenario’s voor en dus mag ons gevoel daar best op reageren. De schijn ophouden over hoe goed het gaat is in mijn ogen slechts een wegduiken voor jezelf, en het etaleren naar anderen. Iemand die écht kijkt en luistert tussen uitgesproken woorden door, weet toch wel hoe het écht in elkaar zit. Er zijn tegenwoordig niet zoveel mensen die nog goed luisteren.

Lees verder

De kracht van de stilte……

“Dus met een paar gesprekken zijn al mijn problemen opgelost?”

Ze zei het uitdagend. Ik liet een stilte vallen en keek haar aan. Zij sloeg haar ogen neer en keek naar haar schoenen. Fel roze gympen met witte linten als veters gestrikt en ze leken haar nogal te intrigeren. Ik wachtte af en liet de stilte duren terwijl de spanning voelbaar was. Ik had geleerd dat juist dit soort momenten heel waardevol waren en dus liet ik het gebeuren. Uiteindelijk keek ze me met natte ogen aan en met gebroken stem zei ze: ”Ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet oplossen. Kan jij me hieruit helpen?”. Haar recht in de ogen aankijkend zei ik met een rustige stem: ”De énige die jou hieruit kan helpen, ben je zelf….”. Ik noemde haar naam om het persoonlijker te maken en zag dat dit bij haar binnen kwam. Het doosje met tissues stond er vandaag niet voor niets. Ik reikte hem aan en liet haar de ruimte om eindelijk de strijd die ze met zichzelf voerde te uitten. De tranen die kwamen leken een werkelijke verlossing voor haar. Ik zag haar schouders en haar rug ontspannen.

Lees verder

Ervoor gaan…..

Druipend van de stromende regen staat ze voor mijn deur. Ik laat haar binnen, reik haar een handdoek aan onderweg naar mijn praktijkruimte en zorg in no time voor een flinke bak dampende thee. Ze begint uit zichzelf met de woorden: ”Ik wilde eigenlijk niet komen en afbellen, het regent zo hard………”. De rest van haar woorden verstomd….. Als ik haar aankijk, zonder verdere reactie, zegt ze……: ”Nou ja…..ik had eigenlijk een andere reden om niet te willen komen. Ik weet het gewoon echt niet meer. Het is één grote puinhoop en ik weet niet meer waar ik moet beginnen”.

Ontwarren

Daar ligt dan mijn grote uitdaging. Ik ben een ster in puinhopen ontwarren, rode draden zien, en verbanden leggen. Een half uur later zijn we bij de kern van haar probleem aangekomen. We bespreken wat voor haar een oplossing zou kunnen zijn en hoe ze daar heel concreet mee aan de slag kan gaan de komende weken. Ze is inmiddels aardig opgedroogd en lijkt ook opgelucht te zijn door deze “ontwarde puinhoop”. Als ik haar de vraag stel waarom het nou precies zo moeilijk was om toch naar deze afspraak te komen, is haar antwoord kort. “Ik wist gewoon niet meer of ik er nog wel voor wilde gaan. Ik had totaal geen overzicht meer en alles leek zwart”. Lachend vervolgt ze: ”Zelfs de lucht deed vandaag mee” en ze wijst met haar hoofd richting het raam waar alweer de harde slagregens tegenaan striemen. Het lijkt of de natuur haar zelfs een handje helpt, want een harde onweersklap volgt.

Lees verder

Hoe comfortabel is jouw comfortzone eigenlijk?

Mijn cliënten krijgen het vaak van me te horen, “Stap eens uit je comfortzone, daag jezelf eens uit”. Ook zelf doe ik het geregeld, uit mijn comfortzone stappen. Altijd spannend, boeiend, leuk en in ieder geval staat het garant voor jezelf leren kennen.  Je comfortzone is een veilig stukje wat je zelf hebt gecreëerd, en daar eens uitstappen geeft heel veel energie en informatie. Het levert vaak mooie dingen op, die je nooit bereikt had als je de sprong niet had gewaagd.

Jouw comfortzone

Alles wat bij jou een gevoel van veiligheid oplevert valt binnen jouw comfortzone. Hoe groot die zone dan precies is hangt dus helemaal af van de mate van jouw angstbeleving. Die is bij ieder mens verschillend. Je zou kunnen zeggen dat alles waarbij of waardoor jij je veilig voelt, binnen jouw comfortzone valt. Bij veel mensen valt bijvoorbeeld het hebben van een vaste partner, of een vaste baan daaronder, omdat ze daar een gevoel van continuïteit in ervaren. Financieel, of op het gebied van…. Je weet wat je hebt, nooit wat je krijgt. Toch is de vraag hoe comfortabel die comfortzone nou eigenlijk is.

Lees verder

“Ik wil het zelf doen…….”

Wij mensen zijn geprogrammeerd om alles zelf te willen kunnen. Hulp vragen is voor velen daarom heel lastig en wordt uitgesteld tot het aller laatste moment. Dat is ook niet verwonderlijk als we bedenken dat het ons als kind zo wordt geleerd. Wie kent immers niet de uitdrukking “eerst zelf proberen” van je moeder, vader of  van de kleuterjuf uit je kindertijd. Ik doel dan op handelingen als het dichtdoen van knopen, het vastmaken van de rits van je jas of op het strikken van je veters. Allemaal dingen die we nu dagelijks zonder nadenken doen.  Ooit hebben we ze toch echt geleerd door de stimulatie het te proberen. Natuurlijk waren dan, als het je lukte, de complimenten niet van de lucht. Als kind ben je dan erg trots was op jezelf en op de zelf vastgemaakte veters.

Lees verder

Toen ik de mensen leerde kennen…..

Mijn moeder was vroeger een fervent spaarder van die ouderwetse spreuk tegeltjes. Er hingen er tientallen kris kras door het huis waarmee ik als kind het lezen van de woorden oefende. Hoewel bij de meesten de betekenis van de zinnen totaal langs me heen ging, was er één tegeltje wat er altijd uitsprong voor mij. Maar dat was niet om de woorden, maar om de kleine afbeelding in de linker onder hoek. De tekst die erop stond, hoewel bijna dagelijks aangehaald door mijn moeder en broer bij ons in huis, is nooit mijn lijftekst geworden. Ik was alleen maar gebiologeerd door dat plaatje………

Lees verder

De weg omhoog…….

Het was mijn eerste werkdag na drie weken vakantie. Uitgerust was ik allerminst, zoals het afgelopen jaar zo ongeveer het geval was geweest en daarom had ik die morgen vroeg al een huisartsafspraak ingepland voor eind die week. Ik had dat jaar de spreekkamer van de huisarts al vaker gezien dan in de rest van mijn leven het geval was geweest, maar ik bleef intens moe.  Ik had gehoopt uitgerust terug te komen van een heerlijke vakantie, maar zelfs een bergwandeling bleek voor mij niet haalbaar, ik was te moe……

Breekpunt

Aan mijn collega overhandigde ik een terugbel notitie op papier, en haar blik hield kort de mijne vast. Ze vroeg: ”gaat het wel?” Ik zakte neer op de stoel die het dichtst bij stond, het enige woord wat over mijn lippen kwam was “nee”, waarna ik vreselijk begon  te huilen.  Zeker anderhalf uur heb ik zo gezeten, terwijl stoppen met huilen een onmogelijke opgave was. Terwijl mijn collega na vijf minuten helder had dat ik naar huis moest, belde ze de teamleidster die op dat moment buiten de deur vergaderde. Er was paniek in de tent. Op dat moment namelijk  was ik de enige secretaresse die voor handen was, omdat mijn collega secretaresse in het ziekenhuis lag met longproblemen, en niet snel terug zou komen. Na lang overleg werd ik naar huis gestuurd met de mededeling dat ik maar een dagje moest gaan uitrusten. Of ik ook wilde laten weten of ik veilig was thuisgekomen…… Een dagje uitrusten bleek niet genoeg, maar dat zou later pas blijken.

Lees verder

Eén plus één is twee….…..toch?

Eén van de eerste sommetjes die je vroeger als kind op school leerde is dat één plus één twee is. Een sommetje dat later in je leven nog op vele fronten terug keert. Twijfelde je als kind al sowieso nooit aan wat de juf of meester zei, bij dit sommetje heeft nog niemand ooit een vraagteken gezet.

Nu vraag je je misschien af waarom ik dan koos voor de twijfelachtige titel van deze column hierboven. Want als nooit iemand twijfels heeft bij dit gegeven, waarom ik dan wel? Wat nu als ik je vertel dat in sommige gevallen één plus één als uitkomst het getal drie geeft? Of nog veel meer dan drie? Raak je dan in verwarring? Maak ik je nieuwsgierig en wil je weten hoe het zit? Als dat laatste het geval is dan leg ik het je graag uit. Want nieuwsgierigheid is nou precies de basis van deze optelsom met die vreemde uitkomst.

Lees verder

Door welke bril kijk jij?

Bij het lezen van deze titel denk je misschien….”gekke vraag”. Wellicht ben je niet eens brildragend, en is dat dus al helemaal niet aan de orde…… denk je. De strekking van mijn vraag echter gaat veel dieper dan het dragen van een bril. Dit gaat namelijk over de weg omhoog vinden bij jezelf. Ik zal je uitleggen wat ik bedoel.

Als er iets gebeurt wat een grote impact heeft op jou en je leven, kan je daar op verschillende manieren mee omgaan. Je hebt altijd een keuze om iets positief dan wel negatief op te vatten. Vaak is dat niet eens een bewust kiesmoment overigens, want wij mensen hebben vaak onze reactie al klaar voordat we er over hebben nagedacht. Vaak komt onze reactie voort uit hoe we als mens in het leven staan. We doen het zoals we het gewend zijn om te doen, en leven dus vanuit een patroon. Het kan echter heel bevrijdend zijn daar eens goed naar te kijken (door een andere bril).

Lees verder

“Word ik ooit de oude?”

Onlangs begeleidde ik een cliënt die een behoorlijke grens over was gegaan. Ze zat midden in een burn-out toen ze bij me kwam. We voerden een aantal coachgesprekken, en hoewel het beter leek te gaan, wist ik dat de weg vanuit een burn-out lang kon zijn. Ik maande haar dus vooral om rustig te werken aan het herstel en haar grenzen niet over te gaan, maar haar lichaam goed aan te voelen. De tijd nemen voor een herstelproces van een burn-out is heel belangrijk.

Lees verder

  • 1
  • 2

Ben jij benieuwd of ik je kan helpen tijdens de mooie reis in jezelf op de weg omhoog naar jouw gelukkiger leven? Neem dan contact met mij op!

Bank
NL46 RABO 0353 0411 06
tnv J.M. van der Kolk

Kvk:
71580298

BTW:
NL002034524B47

Email:
jolanda@dewegomhoogcoaching.nl

Telefoon:
+31 6 20 26 96 82

Adres:
Filipijnen 95
3524 JJ UTRECHT - lunetten

Foto: Bert Bosch  |  Web: mediaflow.nl  |  Design: Floris Heitkamp   | © 2018 De Weg Omhoog Coaching  |  Privacyverklaring