De kracht van de stilte……
“Dus met een paar gesprekken zijn al mijn problemen opgelost?”
Ze zei het uitdagend. Ik liet een stilte vallen en keek haar aan. Zij sloeg haar ogen neer en keek naar haar schoenen. Fel roze gympen met witte linten als veters gestrikt en ze leken haar nogal te intrigeren. Ik wachtte af en liet de stilte duren terwijl de spanning voelbaar was. Ik had geleerd dat juist dit soort momenten heel waardevol waren en dus liet ik het gebeuren. Uiteindelijk keek ze me met natte ogen aan en met gebroken stem zei ze: ”Ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet oplossen. Kan jij me hieruit helpen?”. Haar recht in de ogen aankijkend zei ik met een rustige stem: ”De énige die jou hieruit kan helpen, ben je zelf….”. Ik noemde haar naam om het persoonlijker te maken en zag dat dit bij haar binnen kwam. Het doosje met tissues stond er vandaag niet voor niets. Ik reikte hem aan en liet haar de ruimte om eindelijk de strijd die ze met zichzelf voerde te uitten. De tranen die kwamen leken een werkelijke verlossing voor haar. Ik zag haar schouders en haar rug ontspannen.