Het is een regenachtige dinsdagmorgen als ze voor mijn deur staat. Aan haar hele houding is zichtbaar hoe ze zich voelt. Toch, als we even later in de praktijkruimte zitten met een verse kop thee, vraag ik het haar. Haar antwoord is een vluchtig “goed……..”. Ik laat een stilte vallen en kijk haar aan, althans……Dat was de bedoeling. Zij kijkt driftig naar haar vers gelakte nagels. “Hoe gaat het nu echt?”, vraag ik dan. Geschrokken kijkt ze me aan en vertelt dan met horten en stoten hoe ze zich werkelijk voelt. Haar relaas eindigt in een stil zwijgen, een diepe zucht en een paar biggelende tranen. Als ik de tissues haar kant op schuif en rustig afwacht, zegt ze uiteindelijk: ”Waarom vroeg je het eigenlijk, als je allang had gezien hoe het ging?“.

Het moet altijd maar goed gaan.                                                                                                                                                                                                    Veel cliënten die ik coach hebben dat jaren volgehouden. Hoewel ze zelf al heel lang voelden dat het écht niet meer ging. Vaak wisten ze nog niet precies wat er nou echt aan de hand was, en hielden ze vol dat het allemaal prima liep. Waarom willen wij mensen toch altijd suggereren dat het goed gaat? De meeste mensen voelen het als falen of mislukken als ze wegglijden onder de omstandigheden van het leven. Voor mij betekent het echter dat iemand leeft en voelt. Het leven schotelt ons niet altijd de mooiste scenario’s voor en dus mag ons gevoel daar best op reageren. De schijn ophouden over hoe goed het gaat is in mijn ogen slechts een wegduiken voor jezelf, en het etaleren naar anderen. Iemand die écht kijkt en luistert tussen uitgesproken woorden door, weet toch wel hoe het écht in elkaar zit. Er zijn tegenwoordig niet zoveel mensen die nog goed luisteren.