“Dat kan jij toch niet!”
Ruim veertig jaar lang had mijn moeder een boodschap voor me, bij alles wat ik deed, waar ik over nadacht, wilde of ging doen. Ruim veertig jaar lang hoorde ik deze boodschap aan. Het stimuleerde me om het tegendeel te tonen vanuit de drang om mezelf te bewijzen. Veertig jaar duurt lang en het heeft me dan ook uitputtend veel energie gekost.
Mijn moeder gaf me altijd dezelfde, niet bepaald stimulerende of motiverende, boodschap mee. Haar woorden kwamen niet meer onverwacht voor mij. Toch kwamen ze veertig jaar lang binnen als een mokerslag. Toen ik een keuze voor een opleiding moest maken, een baan zocht, een relatie wilde beginnen, een afvalproces inzette of een procedure wilde starten voor een adoptie van een kindje, de boodschap van mijn moeder was identiek. Luid en duidelijk was haar commentaar: ”Dat kan jij toch niet”. Vaak slikte ik mijn tranen in en at ik mijn teleurstelling weg. Ik hervond mezelf zonder hulp van anderen en stond op na iedere “mokerslag” van mamma.